Vuurland

Om in vuurland te komen, dat kan op twee manieren, over de weg via Puerto Natale's, of met de boot van Porvenir naar Punta Arenas. Vuurland is vernoemd naar de oorspronkelijke agressieve bewoners Yaghan die bij hun hutten en in hun kano's altijd een vuurtje bij zich hadden voor de snijdende kou. Wij zijn vroeg uit de veren want we gaan met de boot naar Vuurland, zo'n 210 km rijden waarvan 100 km gravel. En dan de douane posten nog zien te passeren van Argentinië en Chili. Het gaat voorspoedig want om 9 uur staat het busje met vier wielen in Chili, wel werd ons busje nog doorzocht maar we hadden voorzorgsmaatregelen genomen...de tomaten en bananen maar opgegeten voor de grens. Het is rustig op de weg en zo'n 20 km na de grens staat er in het niemandsland iets geels langs de kant van de weg op twee benen en een duim in de lucht. We kijken elkaar aan en ik trap op de rem, het mag niet maar we doen het toch en laden een jonge backpacker in ons busje. Hij had er al 20 km lopend opzitten vanaf de grens en niemand die wilde stoppen. We vertellen dat wij naar de ferry gaan met nog 110 km te gaan. Hij wilde wel mee naar de boot, want hij had genoeg gelopen voor vandaag. Jammer van die klo.. gravel want het was een prachtige op en neer gaande route langs de kust. Mooi op tijd bij de boot en we staan op vooraan dus eerst erop en eerst eraf. Het waait wel wat hard, dit hadden we onderweg al geconstateerd, maar intussen waait het iets harder. Maar we rijden de boot op om de straat van Magalaan over te steken die 37 km breed is er waar de pont 140 minuten over gaat doen volgens het boekje. Buiten de haven zien we al  passagiers de handen vouwen voor een kort gebed en wij gaan ook beseffen dat het niet het Haringvliet is wat we met de pont over gaan steken. Ik sta buiten die woeste golven te filmen als ik op mijn schouder getikt wordt, of ik de omroeper niet gehoord heb in het Engels, ik zeg van wel maar dat ik geen Spaans versta. De stuurman legt uit dat niemand meer op dek mag zijn en allemaal binnen moeten blijven omdat het inmiddels windkracht 8 is, had ik eindelijk wat frisse lucht moet ik weer naar binnen waar inmiddels alle toiletten bezet zijn. José zit op haar gemak te keuvelen met onze lifter en zegt dat ze nergens last van heeft hoewel heel het schip kraakt en bibber. De 140 minuten worden er 160 en als we in de haven aankomen wordt er krakend in het Spaans omgeroepen dat de boot met deze harde wind niet kan aanmeren.... enkele mensen raken lichtelijk in paniek maar na drie kwartier wordt er omgeroepen dat ze een poging gaan wagen aan te meren en dat ze al 20 jaar aan het sparen zijn voor de aanschaf van een boeg schroef. Nu wordt omgeroepen dat chauffeurs in hun auto plaats moeten nemen. We gaan samen in ons busje zitten we staan tegen de klep, en als die zakt zitten we op de eerste rij en kan José alles filmen voor het nageslacht.  Omdat e.e.a. al is uitgelekt in het dorp rijden we als eerste van de boot door een juichende menigte, op weg naar ons onderkomen voor de laatste twee nachten in Patagonia. 

Tot morgen!