De beslissing is genomen

We zitten zelfs al in het busje, feitelijk was het gemakkelijk, beetje regen veel wind en geen zin in dikke jassen en zeeziek worden op een boot. Dus tanken en met de vlam in de pijp op naar het Oosten de Atlantic Ocean tegemoed en daarna naar het zuiden, beoogde doel is het halen van Rio Grande. Ik geef het busje van katoen want de weg is geweldig dus tijd om hem uit te proberen, 125 km met wind in de rug, het gaat zo snel dat José vraagt.... wat was dat... ik zag nog net in een flits een fietser, die ik normaal gesproken een half uur in mijn achteruitkijk spiegel zie. De veerpont ligt op ons te wachten, we rijden erop en de klep gaat naar boven en hij vaart meteen weg. Bij de grens met Argentinië voeren we de act met de groeten van Maxima weer op wat gelukkig weer goed werkt, geen doorzoeking van het busje. Na de grens nog 68 km van de 565 km van deze dag toeren door verre oorden, we doen het wat rustiger aan want bij het benzinestation wijst de man op onze uitlaat die roodgloeiend is, geen nood, iets rustiger aan naar ons onderkomen met ligbad, in Rio Grande. 

Morgen naar het einde van de wereld, Ushuaia, het zuidelijkste stadje op onze aardbol. Heel heel heel vroeger dachten de zeelieden dat je hier van de aarde afviel en het had toen nog de naam Kaap Hoorn zo genoemd door onze walvisvaarders uit Hoorn.