The Border..

1 februari 2019 - Holly Ridge Family Camp Ground, North Carolina, Verenigde Staten

Vandaag vroeg van het schuimrubber matrasje af  want onze volgende overnachting is bij Dqae Game Farm en we moeten de grens nog passeren van Namibië naar Botswana. Je maakt geen enkele kans om op de (snelweg) naar de grens in slaap te vallen want je bent constant bezig om alle kuilen en putten in de weg te omzeilen, en net als je denkt  gas te geven omdat de asfalt er goed uit ziet woont er weer een boertje die zijn koeien los op de weg laat lopen. Er liggen dan ook verschillende kadavers langs de weg die geschept zijn door auto's. De grens: nooit saai zo'n grensovergang want je weet nooit hoe het er aan toegaat en wat je te wachten staat. Namibië uit ging van een leie dakje oftewel een fluitje van een cent. Maar 200 mtr verder moeten we Botswana in. Een aardige jongeman achter de tralies, ja ja ze zijn zuinig op hun personeel hoor die zitten allemaal achter de tralies zodat iemand die van Goeree-Overflakkee komt en weinig geduld heeft niet zomaar een ambtenaar over de balie kan trekken. Maar het ging voorspoedig een paar korte vragen beantwoorden en boem-boem we hadden een stempel in ons paspoort. In de auto dachten we allebei dat de regels versoepeld waren dus nog een poort te nemen en we waren in Botswana........... Een man met een geel hesje (ja, die hebben ze hier ook al ) kwam van zijn plastic stoeltje af en stak zijn hand de lucht in ten teken van stoppen jullie. Hij wilde een papiertje zien met een stempel dat we betaald hadden om onze auto tijdelijk in te voeren in Botswana, waar halen we dat, bij de man van stempel in paspoort pffft.. daar zak je broek behoorlijk van af hoor.   Dus terug naar deze man om papiertje te halen met stempel en die ons toen vertelde ons naar een loket met gele tralies te bevoegen om invoer rechten te betalen. Die vertelde ons dat zijn computer het niet deed en we dus moesten wachten tot hij weer stroom had, na een uur had hij stroom en konden we betalen en wegwezen. Wij blij maar niet voor lang want 10 km verderop sprong er een vent vanachter een boom de weg op met zijn arm omhoog, 113km gereden waar we 80km mochten, ik had het kunnen weten, om de 100km een boom met schaduw, daar staat dus iemand met een Sony camera achter.  Samen met ons ook nog een 'local' iemand die daar vastgehouden werd omdat hij zijn bekeuring van 200 pula €16,-) niet kon betalen. Uit medelijden hebben wij die maar voor hem betaald en gezegd dat je niet te hard moet rijden als je dat niet kan betalen. Maar ons einddoel voor de overnachting komt na 550 km in zicht. Van de hoofdweg af moeten we nog een zandpad nemen van 8km voordat we de camping bereiken. Altijd spannend wat we daar tegen kunnen komen, en ja hoor, we zien een enorme grijze slang, een Stiletto slang, we remmen om beter te kijken, die slang schrikt zich wezenloos en richt zich een meter omhoor en raakt in zijn aanval het raam en ramt ertegen aan. Nu schrikken wij ons wezenloos. De slang glipt ervandoor. Eindelijk staan we om 17 uur op ons plaatsje op de camping, weliswaar zonder WiFi en elektra, maar kopje thee, nadat ons gasstel bijna in de fik vloog, kan er eindelijk een biertje worden opengetrokken en gekookt worden, lekker pittige pasta!! 

Tot een volgende keer. 

Wim en José 

Foto’s

3 Reacties

  1. Kees Nobels:
    1 februari 2019
    Leuk verslag. Spannend met die slang. Zullen wel vermoeid zijn..
  2. Marianne:
    2 februari 2019
    Leuk verhaal
  3. Plonie pakvis:
    4 februari 2019
    Jeetje dat is schrikken met die slang,ook wel gaaf