Van camping naar camping....

We willen als afsluiting nog het Oostelijke gedeelte van het Etosha National Park bezoeken dus dat betekend met de vlam in de pijp de 623 km afleggen naar onze volgende camping bij het voormalige Duitse Fort  in het park bij Numatoni. Je zult denken dat is niet mis 623 km, maar wij komen hierin geen enkel stoplicht tegen, niet één viaduct, geen enkele rotonde, wel twee politie posten waar ze willen weten waar je vandaan komt en naar waar je toe gaat en heel zachtjes vragen om een blikje cola. De wegen zijn kaarsrecht dus rijden we op de Cruise control eerste stuk196 km tweede stuk 276km, derde stuk mag je zelf uitrekenen. Bij Grootfontein moeten we nog eten en drinken aanvullen bij... jawel de Spar en geld pinnen. We kijken schichtig rond ons heen en zien twee slecht geklede en hongerige jongens van zo'n 12 jaar die wel op onze auto willen passen, één aan de voorzijde en één achterzijde, ik geef ze een fluitje van de bergsport vereniging zodat ze bij onraad hard moeten fluiten, ze nemen het heel serieus op en wij kunnen boodschappen doen. Bij terugkomst staan ze er allebei nog en José geeft ze allebei een briefje van 20 rand (€1,44) en een half brood, ze zijn erg blij en bedanken haar wel drie keer, zij blij..... en wij zijn ook weer blij. Na nog twee uur rijden zijn we op de camping Urbancamp in Windhoek waar we een messinger berichtje krijgen dat mijn zus Gre uit Dirksland met hartklachten naar Rotterdam gebracht is en inmiddels een stent heeft gekregen en nu in afwachting is wat er verder staat te gebeuren. Intussen is ze weer terug in Dirksland. Nu eens geen onrustige nacht van de dieren, maar wakker liggen van je zus. Gelukkig zijn we al in Namibië en kunnen met een dag rijden op het vliegveld zijn. 

Hoop jullie morgen te kunnen berichten dat het beter met haar gaat, tot dan. 

Wim & José.