Zo hadden we het niet bedacht......

We vertrekken na 5 dagen uit San Pedro en rijden rustig richting Calama. Het is een rit van ongeveer anderhalf uur, bijna een rechte weg. We zien onderweg 2 auto's totaal in de prak, de ene aan de rechterkant van de weg en de ander aan de linker kant.  Daar zijn mensen niet levend uitgekomen. We vragen ons af hoe deze verschrikkelijke ongelukken toch kunnen gebeuren. Is het een inhaal fout, is er iemand in slaap gevallen, drank op tijdens het rijden... we weten het niet. Triest genoeg om dit te zien. Later zullen we horen dat er 4 slachtoffers zijn te betreuren. 

Bij aankomst in Calama besluiten we om eerst een klein hapje te eten, dat kan bij de Jumbo, dan kunnen we meteen wat fruit en water meenemen. We vinden dichtbij de ingang een parkeerplek en pakken onze spullen en doen kort een hapje en drankje. We lopen na ongeveer 15 minuten terug naar de auto... daar aangekomen schieten we totaal in shock... het kleine zij achterruitje is kapot...er ligt glas op de grond.... we kijken naar binnen.... en zien dat onze koffers weg zijn.....we kijken om ons heen..... in paniek schiet ik een meneer aan en vraag of hij de politie wil bellen. Hij doet dat meteen. Politie heeft het druk maar komt eraan. Deze meneer heeft 2 dochters, later blijkt van 6 en 15 jaar, bij zich en deze kijken ons verbouwereerd aan. We zijn totaal van slag... huilen, schelden,dit is na vorig jaar om gek van te worden. Het meisje van 15 jaar spreekt goed Engels en probeert ons, ons verhaal te laten doen en ze vraagt wat er precies weg is... we komen er ook nog achter dat Wim zijn rugtas en toilet tas weg zijn. Vorig jaar ons geld en elektronica, nu twee koffers van 23 kilo en een rugzak van 6 kilo. Na 20 minuten arriveert de politie. De man en de 2 agenten begroeten elkaar als vrienden met een 'hug'. Het meisje fungeert min of meer als tolk, ze verteld de agenten wat wij verteld hebben. PDe agenten kijken er niet van op. Wij zijn nog steeds in shock, verdrietige boos. De agenten beginnen alles op te schrijven, gelukkig was ons rugtas met waardevolle papieren, paspoorten, geld en pasjes nog in ons bezit! We moeten naar het politie bureau, daar zal alles in de computer worden gezet. De vader met zijn dochters biedt aan om mee te gaan, om ons te helpen, het is hartverwarmend hoe deze familie met ons begaan is. Tijdens het gebeuren op de enorme parkeerplaats krijgen de agenten nog 2 oproepen om naar een zelfde soort diefstal te gaan, op hetzelfde parkeer terrein notabene. Eerst begeleiden zij ons naar het bureau waar wij worden overgedragen aan collega's. Het meisje tolkt voor ons, niemand van de agenten spreekt Engels. Onze zaak krijgt een nummer en we vragen nog om een kopie van de aangifte om in Nederland aan de verzekering te overhandigen. Na 10 minuten rolt er wat uit de printer. We kunnen gaan. De vader met zijn dochters kennen het hotel waar wij  onze 2 laatste nachten verblijven. Zij wonen er 200 meter vandaan. We rijden achter hen aan door het drukke Calama, confuus en onthutst. Hoe moet dit verder??? De vader biedt al zijn hulp aan en dringt erop aan om hen te laten weten als we iets nodig hebben... we zijn hen enorm dankbaar en we wisselen telefoonnummers uit om verder te Whatsappen. We nemen even de tijd om de laatste uren nog eens te laten passeren en krijgen van het hotel een drankje aangeboden. Het is niet niks...... onze  koffers weg... geen kleren, geen toiletspullen... en dat is nog maar het begin. Met de minuut realiseren we ons wat we allemaal kwijt zijn... we worden er naar van. We besluiten ieder een lijst te maken van de inhoud van de koffer. Het loopt intussen tegen de avond en eten wat in het knusse hotel. Erg veel trek hebben we niet.  Daarna lopen we nog even naar een buurt winkeltje en kopen tandenborstels en tandpasta, voor dat moment genoeg. We bedenken wat we de komende dagen nodig hebben en vallen in een onrustige slaap. De volgende ochtend laten we ons na het ontbijt  met een taxi naar de Mall van Calama brengen. We kopen daar de benodigde spullen zoals T-shirts, lange broek, ondergoed, toiletartikelen, opladers en voor Wim een nieuw rugzakje en sokken etc.  We kunnen ons weer een beetje ontspannen maar heel gezellig vinden we het niet.  De hele situatie blijft door ons hoofd malen. We hadden ons verheugd op 2 rustige dagen aan het zwembad van het hotel.. we hebben niet eens ons zwemgoed meer. In de Mall komen we de vader en dochters weer tegen die hadden bij het hotel gevraagd of ze ons nog verder konden helpen. Wij zijn blij want Wim zijn tabletten zijn ook foetsie en ze helpen ons hierbij nadat we via schoondochter en onze huisarts recepten hebben gekregen. Wij bieden de vader met zijn dochters een lunch aan om te bedanken. Het was een welkome afwisseling. Terug in het hotel rusten we wat in de heerlijke tuin van het hotel en gebruiken de tijd om alles in ons hoofd op orde te krijgen. Later die dag brengen we de huurauto terug en wordt daar alles via Google Translate geregeld. Ze leven met ons mee en we kunnen gauw weer terug naar het hotel op 8 minuutjes afstand. De volgende ochtend worden we opgehaald door de vader en dochters, ze stonden erop ons naar het vliegveld te brengen. Het wordt een emotioneel afscheid. Wim geeft het meisje van 15 jaar zijn geluks dollar, want die werkt niet meer en een 20 euro biljet voor als ze in Nederland komt studeren, en ons kan komen opzoeken, de kleine meid krijgt ook iets voor in haar spaarpot. Wim geeft de vader zijn Afrika mes, mag niet meer mee in zijn rugzak. De vader geeft aan ons een pen, gedeeltelijk met koper uit de plaatselijke kopermijn. De bedankjes gaan over en weer en na de kussen en knuffels gaan wij richting douane. Ze blijven zwaaien tot we uit zicht zijn. De tranen bengelen over mijn wangen. Wat een bijzondere mensen hebben wij ontmoet. Dan begint de eerste vlucht van de drie. Eerst vliegen we terug naar Santiago de Chili, dan een vlucht naar Parijs en van Parijs naar Amsterdam.  

We hadden nooit gedacht dat onze vakantie zo zou eindigen. 

We zijn nog gezond en gelukkig, ze kunnen onze spullen jatten maar onze mooie indrukken en herrinneringen van deze reis kan niemand ons afnemen die nemen we mee naar Stellendam.

Jullie allemaal bedankt voor het volgen en de support van onze reis. Daar hebben we van genoten, dank jullie wel!! Tot  gauw weerzien!! 😘